Met haar man en twee jonge kinderen had Marcella een gezellige middag op het ijs. Totdat ze besloot om in haar eentje nog even een wat groter rondje te gaan schaatsen. ‘Opeens lag ik in het ijskoude water. Er zat een wak in het ijs, dat ik niet had gezien omdat er zo weinig kleurverschil was.’
Rustig ademhalen
Tevergeefs probeerde Marcella een paar keer om zelf uit het water te komen, maar het ijs was te dun en brak. Het koude water benam haar de adem. ‘Ik bedacht dat het enige dat ik zelf kon doen, was zorgen dat ik rustig bleef ademhalen. Dus dat deed ik.’
Veel geluk gehad
Marcella besloot om hulp te roepen. Vrij snel hoorde iemand haar en riep terug dat hij eraan kwam met een touw. Het lukte de man om Marcella met het touw uit het wak te trekken, terwijl hij zelf op het ijs lag. ‘Ik heb zoveel geluk gehad dat deze man in de buurt was met een touw. Ik denk er nog best vaak aan terug, en dan voel ik ook spanning. Het had allemaal heel anders kunnen aflopen, daar ben ik me heel erg van bewust.’
Touw mee
In het vervolg zou Marcella nooit meer alleen gaan schaatsen op plekken waar weinig mensen zijn, of waar het ijs misschien dunner is. Ook lijkt het haar goed als wakken worden gemarkeerd met takken. Verder neemt ze voortaan een touw mee tijdens het schaatsen op natuurijs. ‘Niet alleen voor mezelf, maar ook om anderen te kunnen helpen. Mijn verhaal laat nog maar eens zien hoe belangrijk dat is.’